In Focus Afscheidsfotografie - Blog
Graag houd ik je op deze pagina op de hoogte van de ontwikkelingen op het gebied van afscheidsfotografie, uitvaarten in het algemeen en bijzondere dingen die ik meemaak als afscheidsfotograaf.
Daar word ik onzeker van...
juni 2020
Af en toe ben ik onzeker. Nou is iedereen dat natuurlijk wel, maar als het jezelf aangaat voelt dat toch anders ;-) Van een ander kan ik makkelijk zeggen: 'Joh, trek het je niet aan! Je doet het prima, en wel hier en hier en hier om.' Eitje!
Ik word blij van de dingen die ik doe. Zielsgelukkig zelfs. Met mijn fotografie, en met mijn werk als overledenenverzorger bij de aula, kan ik iets voor een ander betekenen. Voor een ander die iemand moet missen. Voor een ander die het even niet meer goed weet, soms verslagen van verdriet. Die even houvast nodig heeft. En die houvast kan ik bieden.
Houvast in de vorm van tastbare herinneringen. Beelden van situaties die je misschien helemaal niet hebt opgemerkt. Foto's van momenten die je je nog wél herinnert en waarvan het zo goed voelt om nog eens te beleven, en nog eens.
Waar komt dan die onzekerheid om de hoek kijken, vraag je je af. Nou, hier: Voor mijn gevoel wordt afscheidsfotografie nog steeds 'raar' gevonden. En dat maakt me onzeker. Ik voel tot in mijn tenen de meerwaarde van afscheidsfotografie, maar ervaar niet dat de maatschappij het voelt zoals ik. 'Een foto maken van een uitvaart, of zelfs van de overledene, dat doe je toch niet?! '
Maar waarom eigenlijk niet? Wedden dat bij elke uitvaart wel iemand met een telefoon een foto maakt? Van de bloemen, van de kist, van de rouwauto, of van de opstelling in de aula of het crematorium. En dat is goed, zeker. Méér dan goed zelfs! Want daaruit blijkt dat de mens visueel is ingesteld. We willen zien en vasthouden om te (her)beleven.
Is het dan niet veel mooier en ontspannener om hiervoor iemand in de arm te nemen die dat voor jou doet? Die voor jou de waardevolle momenten en de kleinste details op beeld vastlegt? Zodat jij kunt doen waar je voor gekomen bent: afscheid nemen van je dierbare. Meegaan in de waan van die bijzondere dag. Wetende dat je herinneringen in vertrouwde handen zijn.
Ben ik eigenlijk wel onzeker over afscheidsfotografie? Bij nader inzien misschien wel niet. En hoop ik alleen maar dat de wereld zijn ogen opent en zijn hart laat spreken.
We zijn er niet, maar we zijn er toch...
mei 2020
Laatst las ik op de site van een collega-afscheidsfotograaf: Een afscheidsfotograaf die zegt dat je hem tijdens een begrafenis of crematie niet eens ziet, liegt.
En daar heeft ze helemaal gelijk in! Natuurlijk zijn wij als afscheidsfotografen zichtbaar. Zouden we dat niet zijn, dan zou dat betekenen dat wij ons werk niet goed doen.
Zonder dichtbij te zijn vang je namelijk nóóit de momenten die er voor de nabestaanden toe doen. Kleine momenten. Trotse blikken die worden uitgewisseld tussen een kleindochter en haar opa als wordt verteld over de lekkere koekjes die zij altijd samen met oma bakte, het kneepje in zijn schouder als de zoon weer op zijn stoel gaat zitten na zijn speech, de traan die ineens in de ooghoek van de moeder opwelt en over haar wang rolt. Kleine momenten die bepalend zijn voor de sfeer en het gevoel van geborgenheid tijdens een afscheid.
Maar toch kunnen wij dichtbij zijn, zonder dat je ons echt registreert.
Omdat ervaren afscheidsfotografen weten wat er speelt tijdens een afscheid. Omdat zij zich degelijk hebben voorbereid, soms samen met de familie, soms samen met de uitvaartbegeleider. Omdat zij weten welke momenten er komen gaan. Omdat zij weten hoe het voelt. En omdat zij weten dat dat ene moment niet meer terug komt.
"Complimenten voor jouw ingehouden manier van fotograferen, ik heb zelf niet eens gemerkt dat je aanwezig was en we hebben nu toch prachtige herinneringen."
Van betekenis zijn...
april 2019
Voor de mensen die mij een beetje kennen zal het geen verrassing zijn dat naast mijn fotografie voor Now shoot me! Photography het zusje In Focus Afscheidsfotografie is geboren. Graag leg ik toch nog eens uit waarom ik deze beslissing heb genomen.
6,5 jaar geleden stuitte ik tijdens een surftocht op internet op de site van Stichting Make a Memory. Make a Memory verzorgt fotoreportages voor ouders van terminaal zieke of reeds overleden kinderen. Deze foto's zijn van onschatbare waarde, nu zij (met name bij pasgeboren kinderen) wel eens een van de weinige tastbare herinneringen kunnen zijn die de ouders ooit zullen hebben van hun zoon of dochter.
In het besef dat ik, als moeder van 2 gezonde dochters, dat verdriet van ouders die hun kind moeten missen niet kan bevatten, kroop Make a Memory diep in mijn hart. Wat zou het toch bijzonder zijn als ik, als fotograaf, mijn bijdrage zou mogen leveren om de ouders in ieder geval de herinnering aan hun kind in leven te laten houden. De droevige situatie kan ik helaas niet veranderen (was het maar waar...), maar zorgen dat zij nog iets tastbaars in handen krijgen om voor altijd te koesteren, dat moest toch lukken?
De Vlaamse rouwdeskundige, Manu Keirse, weet dit zo treffend te formuleren: 'Geen kind is zo aanwezig als het kind dat wordt gemist.' En als je van dat kind dan helemaal niets hebt om naar te kijken en bij je te dragen, dat zou toch een onmenselijk verdriet zijn?
Niet lang daarna heb ik contact opgenomen met Make a Memory en mij aangemeld als fotograaf. Tot mijn grote blijdschap werd het portfolio dat ik moest toesturen goedgekeurd en mocht ik al snel op bezoek komen om precies te horen wat er van mij verwacht werd als fotograaf van de stichting.
Wat een schatten van mensen, en wat hebben zij hun hart op de goede plek om zich zó, belangeloos, in te zetten voor een ander! Eenmaal thuis na de kennismaking hoefde ik niet lang na te denken: ik sloot mij graag bij hen aan! Maar de eerste melding die ik kreeg maakte me toch wel wat zenuwachtig. Kon ik dit wel? Ik had wel zo'n grote mond, maar kon ik écht omgaan met het verdriet van een ander? Ik weet nog dat ik naar het ziekenhuis in Zwolle moest en de weg nog nooit zo lang had geleken... Eenmaal binnen zakten de zenuwen weg en deed ik waarvoor ik kwam: zo onopvallend mogelijk de liefde vastleggen van de ouders voor hun pasgeboren dochter. Een dochter die helaas niet op deze wereld mocht blijven, maar die altijd een stukje van het leven van haar ouders en haar broertjes en zusjes zal zijn.
Inmiddels zijn we ruim 6 jaar verder en heb ik een heel aantal reportages voor Make a Memory mogen maken.
Iets kunnen betekenen voor een ander, in een uiterst droevige situatie, maakt mij gelukkig. Zó gelukkig, dat ik zelfs mijn dagelijkse beroep erop heb aangepast en dus nu voor mijn afscheidsfotografie een aparte website heb opgezet.
Ik hoop dat je me nog lang niet nodig zult hebben. Maar mocht dat wel zo zijn, dan ben ik er voor je.
Liefs, Carol